Hooggevoelig is gewoon de natuurlijke staat van de mens. Sinds ons ontstaan hebben wij duizenden jaren in de natuur geleefd. Wij moesten weten wanneer iets rijp was om te eten, waar eten te vinden was, wat het weer zou doen en welke situaties gevaar opleverden. Dit soort dingen konden wij niet alleen beredeneren, dit moesten wij vooral voelen of intuitief weten.

​

Sinds de industriele revolutie is onze leefwereld in hoog tempo veranderd. Te snel om ons systeem daarop aan te passen. Hooggevoeligheid is dan ook niet iets "nieuws"of een "ziekte, maar gewoon een menselijke eigenschap. Hooggevoeligheid had en heeft een functie. Sterker nog, in ons dagelijks leven is het van groot belang. Wie kent niet het buikgevoel? Bij het maken van keuzes is dit zelfs essensieel. Als bij iemand het gevoel niet is ontwikkeld, spreekt men van een psychische afwijking.

​

Hooggevoeligheid lijkt op het eerste gezicht lastig. Een (hoog)gevoeligmens is eerder moe, kan niet zo goed tegen bepaalde situaties ( zoals drukte, winkelen), is misschien eerder ziek, eerder boos, onbegrijpelijk in zichzelf gekeerd en kan niet altijd goed tegen werkomgevingen.

​

Veel gevoeligemensen raken vervreemd van zichzelf en van de samenleving. Daarom is het zaak dat er meer herkenning en daarmee erkening komt. Als we hooggevoeligheid herkennen, kunnen we er ook naar handelen, mee levenen juist als kwaliteit gaan gebruiken.

​

Als je beter kijkt waarom bepaalde uitingen ontstaan en naar wat je eraan kunt doen, komt er ruimte voor het mooie van (hoog)gevoeligheid: een groot rechtvaardigheidsgevoel, groot inzicht, "weten", creativiteit en intense beleving van schoonheid, kunst en natuur.

​

Daarop is ons werk gericht.... Ruimte voor de gevoelige mens. Pas als deze persoon ruimte krijgt, kan het zijn mooie capaciteiten ontwikkelen.

​